هنگام صحبت در مورد مصالح ساختمانی طبیعی در معماری ، یکی از اولین و پرکاربردترین مصالحی که به ذهن خطور می کند چوب است.
زیبایی و مزایای زیاد چوب باعث شده در تاریخ معماری از اهمیت ویژه ای برخوردار باشد ، به عنوان مثال : چوب برای عایق بندی حرارتی و صوتی بسیار مناسب است و اگرچه ماده ای قابل اشتعال است .
از آنجا که چوب سالم است: چوب گرد و غبار را جذب نمی کند ، با جذب و آزاد سازی رطوبت موجود در فضا به عنوان نوعی تنظیم کننده رطوبت عمل می کند.
چوب به لطف سلولهای پر از هوا که از انتقال گرما جلوگیری می کند ، عایق حرارتی بالاتری نسبت به مواد جایگزین ایجاد می کند. رسانایی گرمایی چوب در مقادیر بسیار پایینی است. به همین دلیل ، از چوب در ساخت درب ها ، سقف و تزئینات دیوار استفاده می شود. دمای ظاهری چوب کاملاً بالا است. این بدان معنی است که برای بالا بردن و کاهش دمای یک کیلوگرم چوب انرژی زیادی لازم است. انرژی چوب تقریباً دو برابر سنگ و بتن دارد. به همین ترتیب ، به سه برابر انرژی گرمایی مورد نیاز برای گرم کردن و خنک سازی فولاد نیاز دارد.
چوب از نظر اقتصادی مقرون به صرفه است: در حالی که طول عمر چوب به عنوان ماده ساختمانی 80 تا 100 سال پیش بینی می شود ، بسیاری از ساختمانهای چوبی مربوط به قرون وسطی نشان می دهد که می توان از این دوره فراتر رفت.
از آنجا که چوب خصوصیات فنی بی نظیری دارد: مواد با افزایش دما منبسط می شوند. انبساط باعث کاهش مقاومت مواد می شود. فولاد در برابر احتراق سودمند است زیرا غیرآلی است و قابل احتراق نیست. اما ، وقتی در ساختمان استفاده می شود ، در اثر افزایش دما منبسط می شود و فرو می ریزد. چوب در برابر گرما به سختی منبسط می شود. برعکس ، تحت تأثیر گرما ، خشک می شود و قدرت می گیرد.
به طور خلاصه چوب ، از نظر تئوری چوب این توانایی را دارد که تمام روندهای صنعت ساختمان سازی را برآورده کند.
به همین دلیل ، ابتکارات فناوری برای استفاده از چوب در معماری از گذشته تا کنون رو به افزایش است . استفاده از چوب در اجزای مختلف یک ساختمان از جمله انواع درب چوبی ، درب های ورودی ساختمان یا آپارتمان تا درب های داخلی و اتاق خواب و سرویس ها ، انواع کابینت چوبی آشپزخانه و قرنیز و دیوارکوب و پله های چوبی و … نقش چوب را در معماری پر رنگ تر میکند . از آنجایی که چوب یکی از مواد اصلی و پراستفاده در معماری محسوب می شود ، ما در این مقاله به تاریخچه معماری از آغاز تا کنون پرداخته ایم .
تقویم تاریخ معماری و مهمترین سبک های معماری
در اینجا خلاصه ای از تاریخ معماری جهان از ماقبل تاریخ تا به امروز آورده شده است .
سازه های معماری ، که مهمترین شاخص های تمدن هستند ، نمادهای ارزش ها و اعتقادات اجتماعی هستند. برای شناخت هر دوره یا فرهنگی ، شناخت تاریخ و هنر آن دوره ضروری است.
معماری نوعی ارتباط غیرکلامی از ارتباط است که در آن تاریخ و هنر به هم می رسند.
گرچه تجربه معماری تا حد زیادی بر اساس عادت فیزیکی و زیبایی شناختی بنا شده است ، اما برای تجربه واقعی یک ساختمان ، داشتن دانش در مورد ساختار ، تاریخچه و مفهوم آن ضروری است. در این مقاله ، ما در مورد روند توسعه سازه های معماری از کلبه های چوبی یک طبقه تا برج های فولادی ، به عنوان یک نتیجه از ایده ها و تکنیک های ساخت و ساز در طول قرن ها توضیح داده ایم. در اینجا دوره های تاریخی معماری از ماقبل تاریخ تا به امروز و سبک های معماری از A تا Z آورده شده است :
ملت های بزرگ زندگی نامه خود را در سه کتاب می نویسند – کتاب اعمال خود ، کتاب الفاظ و کتاب هنرهایشان. یکی از این کتابها قابل درک نیست مگر اینکه دو کتاب دیگر خوانده شود. اما قابل اطمینان ترین این سه مورد آخر است.
جان راسکین
تاریخچه معماری به دوران نوسنگی برمی گردد . مردم ماقبل تاریخ شروع به ایجاد اولین محصولات معماری برای جوامع مستقر خود کردند. قدیمی ترین گروه ساختمانی شناخته شده در جهان در جنوب‌غربی آسیا، فرهنگ نوسنگی درست بعد از ۱۰۰۰۰ سال قبل میلاد در سرزمین شام حضور پیدا کرد. و از آنجا به سمت شرق و غرب گسترش پیدا کرد. فرهنگ‌های ابتدایی نوسنگی در آناتولی، سوریه و عراق در حدود ۸۰۰۰ ق.م. وجود داشت .
در حالی که اروپاییان عصر نوسنگی ساختمانهایی با قابهای چوبی و دیوارهایی از شاخه های درخت ساخته شده و با گچ اندود كرده بودند ، اولین ساختمانها و شهرهای در خاورمیانه از خشت ساخته شده اند.
ساختمانهای اول عمدتا برای حفاظت و نگهداری مواد غذایی بودند. با این حال ، مردم آن زمان بناهایی خلق کردند که شامل مقبره ها و سایر بناهای تشریفاتی است.
دایره ها یا ردیف های مگالیتم هایی که به سمت بالا برافراشته می شوند از سنگ ساخته شده اند. نمونه های مختلفی از این سازه های معماری هنوز پابرجا هستند ، مانند بنای یادبود استون هنج (حدود 3000 – 2000 قبل از میلاد ، انگلیس). اگرچه هدف این بناهای تاریخی دقیقاً مشخص نیست ، اما بیانگر تمایل بشر برای تغییر طبیعت در مقیاس وسیع و به جا گذاشتن آثاری غیرقابل حذف از وجود آنها است.
معماری همان چیزی است که طبیعت قادر به انجام آن نیست.
لویی کان
مشخصات برجسته معماری دوره ماقبل تاریخ به شرح زیر است:
مصر (3100-2040 قبل از میلاد) ، اولین تمدن بزرگی که در حوضه مدیترانه ظهور کرد ، زبان نوشتاری ، مذهبی و طبقه حاکم دودمان خود را داشت. پایتخت ، ممفیس ، یکی از مراکز شلوغی بود که در امتداد رود نیل صف کشیده بودند. این ساختمان ها از آجرهای گلی و چوبی خشک شده ساخته شده اند. فرعون های اولیه در مستابا ، سازه های یک طبقه آجری با اتاق های مدفون در زیر ، دفن شدند.
روش دفن طبقه حاکم در مستابا با ساخت هرم پلکانی برای فرعون زوسر در حدود 2630 قبل از میلاد تغییر کرد. معمار ایمهوتپ نه تنها اولین هرم بزرگ مصر را ساخت ، بلکه برای اولین بار از سنگ به عنوان مصالح ساختمانی استفاده کرد. ایمهوتپ آنقدر موفق بود که بعداً به عنوان خدای بزرگ معرفی شد. تخصص مصر در زمینه سنگ همچنین تأثیر بسزایی در معماری بعدی یونان داشت.
نمونه های معروف معماری هرم مصر ، هرم پلکانی زوسر (2630 قبل از میلاد) و هرم بزرگ در جیزه (2550 سال قبل از میلاد) است که توسط ایمهوتپ ، یکی از بزرگترین معماران جهان باستان طراحی شده است. بعداً ، در زمان پادشاهی میانه و اواخر (300-2040 قبل از میلاد) ، مصری ها مجموعه ای از کاخ ها را در کارناک ساختند ، مانند معبد آمون (1530-323 قبل از میلاد). این سازه ها با آثار هنری متنوعی آراسته شده اند که تعداد اندکی از آنها زنده مانده اند ، با استفاده از نقاشی های دیواری ، مجسمه ها و فلزات ، خدایان ، حکام و حیوانات نمادین را به همراه کتیبه های هیروگلیفی منحصر به فرد مصر به تصویر کشیده اند.
تحولات در دوره تاریخ معماری مصر به شرح زیر است:
در حالی که مصریان شهرهایی را در رود نیل تأسیس می کردند ، تمدن شهری دیگری در منطقه بین رودخانه های دجله و فرات در عراق امروز شکل گرفت. فرهنگ سومری در این منطقه معروف به بین النهرین گسترش و گسترش یافت. سومری ها کشاورزی را توسعه دادند و یک زبان نوشتاری پیدا کردند که در لوح های سفالی حک شده است. شهرهای آنها عمدتا از ساختمانهای خشتی تشکیل شده بود. خاک رس مرطوب به صورت قالب های چوبی درآمده و در معرض آفتاب خشک می شود. بعداً ، هنگامی که سومری ها شروع به پخت آجر در کوره ها کردند ، مصالح ساختمانی سخت تر و با دوام تر به وجود آمد. برای دستیابی به رنگ های روشن ، لعاب های رنگی به آجر اضافه شدند.
اهرام پلکانی به نام زیگورات ، شهرهای بین النهرین را نشانه گرفته اند. اما برخلاف اهرام فرعونیان مصر ، زیگورات ها به عنوان مقبره ساخته نشده اند ، بلکه به عنوان کوههای ساخته شده توسط بشر ساخته شده اند تا فرمانروایان سومر را به خدای خود که در کوههای مرتفع شرق زندگی می کنند ، نزدیک کنند.
اعتقادات مذهبی و سبک های معماری متعلق به سومری ها نیز توسط سایر مردمان منطقه پذیرفته شد. هنگامی که پادشاه حمورابی شهر مقدس بابل را تأسیس کرد ، یک زیگورات در اینجا ساخت. آشوری ها سیستم کشیش شاه سومری ها را به دست گرفتند و کاخ های باشکوهی برای اسکان شاهان کشیش بنا کردند.
تحولات در تاریخ معماری سومری – بین النهرین به شرح زیر است:
دوره های تاریخی هنر و معماری در یونان باستان به سه تقسیم می شوند: دوره باستانی (حدود 600-500 سال قبل از میلاد) ، دوره کلاسیک (500-323 قبل از میلاد) و دوره هلنیستی (323-27 قبل از میلاد). یونانیان با الهام از تئوری و عملکرد سنگ تراشان و سازندگان مصری ، حدود 600 سال قبل از میلاد مسیح جایگزینی سازه های چوبی ساختمانهای عمومی را با سازه های سنگی آغاز کردند. ستونهای سنگ آهک و سنگ مرمر برای دیوارها استفاده شده است ، در حالی که کاشی و سفال برای تزئینات استفاده شده است. علاوه بر این ، از فلزات مانند برنز در زیور آلات استفاده می شد.
معماران یونانی مانند نقاشان و مجسمه سازان هیچ یک از موقعیت های پیشرفته ای را که به جانشینانشان برسد ، نداشتند. آنها به عنوان یک صنعتگر دیده می شدند ، نه یک هنرمند. بنابراین ، نام معماران تا قرن 5 قبل از میلاد ناشناخته است. متداول ترین انواع ساختمانهای عمومی یونانیان ؛ معابد ، ساختمانهای شهرداری ، تئاترها و استادیوم های ورزشی.
مهمترین بناهای یونانی معابد بودند. از مهمترین معابد می توان به پارتنون (447-422 قبل از میلاد) و مجموعه آکروپولیس (550-404 قبل از میلاد) ، معابد در پائستوم (از 550 قبل از میلاد) ، معبد زئوس در المپیا (468-456 قبل از میلاد) ، معبد هفاستوس (قبل از میلاد 449) ، معبد آتنا نایک (427 سال قبل از میلاد) ، معبد آتنا پروناایا تولوس (380-360 سال قبل از میلاد) و پرگامون محراب زئوس (166-156 قبل از میلاد).
تحولات در دوره تاریخ معماری یونان باستان به شرح زیر است:
رومی ها برخلاف یونانیان خلاق و روشنفکر ، افرادی عملی بودند که در امور مهندسی ، ساخت و ساز و نظامی مهارت داشتند. آنها در معماری خود ، همانند هنر خود ، از اتروسک ها (به عنوان مثال ، استفاده از هیدرولیک در پاکسازی باتلاق و قوس سازی) و یونانی ها الهام گرفته شده اند ، که آنها آنها را در هنرهای تجسمی برتر می دانستند. با این حال ، اگر هنر رومی نبود که از سبک های یونانی کپی و تطبیق کند ، بسیاری از دستاوردهای هنری دوران باستان یونان از بین می رفت.
همانطور که معمار رومی ویتروویوس (حدود 30 قبل از میلاد) در کتاب خود “De Architectura” توصیف کرد ، تحولات مهمی در مصالح ساختمانی رخ داد. به عنوان مثال ، بتن (opus sementicium) ، مخلوطی از ملات آهک ، شن ، آب و سنگ ، از اختراعات رومی ها در قرن 3 قبل از میلاد بود. این سنگ فوق العاده مستحکم و مفید انقلابی در مهندسی و معماری روم ایجاد کرد. بتن کاشی کاری شده سنگ مرمر را به عنوان ماده اصلی ساختمان جایگزین کرد. بنابراین ، ساختمان ها از طرح مستطیل شکل یونان خلاص شدند (ردیف ستون هایی که از سقف ها و معماری های مسطح حمایت می کنند) ، هندسی و آزادتر می شوند.
معماران در روم باستان مانند اسلاف مصری و یونانی خود ، ساختمانهای عمومی را با طیف وسیعی از آثار هنری تزئین می کردند. از مجسمه های رومی (به ویژه نقش برجسته ، مجسمه ها و نیم تنه های امپراطورها) ، نقاشی دیواری و موزاییک استفاده شده است. دو تا از مهمترین بناهای روم باستان کولوسئوم و پانتئون رم هستند.
تحولات در دوره تاریخ معماری روم باستان به شرح زیر است:
با مهاجرت تعداد زیادی از ایتالیایی ها از ایتالیا به پایتخت جدید ، معماران بیزانسی به روال آزاد معماری روم ادامه دادند و در دوره هنرهای اولیه مسیحی تعدادی کلیسا و بنای مذهبی با شکوه ساختند. کلیسای Kariye (333) ، Hagia Eirene (360) در استانبول ؛ ساختمانهای عمومی عظیم مانند کلیسای سنت سوفیا (657-527) در بلغارستان ، ایاصوفیه با شکوه (377-532) که جای کلیسای جامع قسطنطنیه غارت شده ، کاخ بزرگ قسطنطنیه و مخزن کلیسا را از جمله نمونه های بیزانس است. معماری.
تکنیک های جدید معماری امکان ساخت گنبدهای بزرگتر و باشکوه تری مانند ایاصوفیه و دهانه های وسیع در فضای داخلی ساختمان را فراهم کرده است. فضای داخلی کلیساها ؛ این بنا با هنر بیزانس مانند تذهیب ، نقاشی دیواری و مجسمه های برجسته تزئین شده بود. اگرچه در موزاییکهای کف رومی قبلی از سنگ استفاده می شده است ، اما در موزاییک های بیزانس از شیشه هایی با رنگ روشن یا روکش طلای استفاده شده است.
تحولات در تاریخ معماری بیزانس به شرح زیر است:
این سبک معماری در انگلیس “سبک معماری نورمن” و در اروپا “معماری رومانسک” نامیده می شود. با شروع نورمن ها که پس از نبرد هاستینگز در سال 1066 انگلیس را فتح کردند ، معماری رومانسک ترکیبی از معماری روم غربی و معماری بیزانس بود. سبک رومانسک ، که به عنوان اولین سبک معماری گسترش یافته در سراسر اروپا در نظر گرفته می شود ، در صومعه ها ، کلیساها و قلعه های ساخته شده در اروپا استفاده شد.
با گسترش دین در اروپا در قرن 10 ، کلیساهای جدید و بزرگتر در نتیجه افزایش زیارت ها شروع به ساخت کردند. در ساخت کلیساها ، که به عنوان زائران بزرگ لاتین برنامه ریزی شده بود ، طاقهای بسیار بزرگ و معماری سقف از سنگ به جای چوب استفاده می کردند. به منظور حمایت از این سقف ها ، دیوارهایی با مقاومت عظیم مطابق با شرایط آن دوره برنامه ریزی شده اند. کلیسای جامع سانتیاگو دو کامپوستلا در اسپانیا ، یکی از مهمترین آثار معماری رومانسک ، در زمان جنگهای صلیبی ساخته شد. نمونه قابل توجه دیگر کلیسای سنت مارک گنبدی در ونیز است.
تحولات در دوره تاریخ معماری رومانسک به شرح زیر است:
هنرمندان رنسانس ایتالیا برای توصیف معماری قرون وسطایی مورد استفاده قرار گرفت که آنها آن را وحشیانه می دانستند. گفته می شود که توسط قبایل گوتیک ساخته شده است که هنر کلاسیک باستان را از بین بردند.
سبک گوتیک؛ طاق های نوک تیز ، دیوارهای مخروطی ، طاقهای آجدار ، تکیه گاه های پرنده ، پنجره های عظیم شیشه های رنگی و کنده کاری های ظریف مشخصه آن است. این یک نسخه نازک تر ، عمودی تر ، دقیق تر ، زیبا تر و الهام بخش از رومانسک است. برخی از مهمترین نمونه های معماری گوتیک. کلیسای جامع کلن ، کلیسای جامع میلان ، نوتردام پاریس و کلیسای سنت دنیس.
تحولات در دوره تاریخ معماری گوتیک به شرح زیر است:
هنر و معماری رنسانس که در ایالت های شهر مانند فلورانس ، رم و ونیز پدیدار شد. بودجه آن از طریق رقابت تجاری بین خانواده های ثروتمندی مانند مدیچی در فلورانس و خاندان بانکی فاگرز در آلمان تأمین می شد. کشف مجدد سبک ها و نظریه های معماری روم باستان ، کاتالیزوری برای آغاز دوره رنسانس بود. اولین تصاویر از این معماری کلاسیک در اوایل قرن 15 در رم ظاهر شد ، زمانی که نسخه ای از “ده کتاب در مورد معماری” توسط ویتروویوس معمار رومی قرن 1 پیدا شد.
پیش از این ، معمار و هنرمند فلورنتیایی فیلیپو برونلسلی (446–1377) مطالعه طرح های روم باستان را آغاز کرده بود. Brunellesci متقاعد شد که نسبت ایده آل ساختمان را می توان از اصول ریاضی و هندسی تعیین کرد. بنابراین ، در سال 1418 او گنبد باشکوه کلیسای جامع فلورانس را طراحی کرد که اولین نمونه از تاریخ معماری دوره رنسانس محسوب می شود . کلیسای جامع فلورانس (۳۶-۱۴۲۰) سبک جدیدی را مبتنی بر قوانین نسبتاً نسبتاً مسکونی و تسویه حساب باستان کلاسیک آغاز کرد.
تحولات در تاریخ معماری رنسانس به شرح زیر است:
در ادامه قرن 16 ، مشکلات مذهبی ، سیاسی و فلسفی حاکم در دوره رنسانس حل و فصل شد. در سال 1517 ، مارتین لوتر اصلاحات پروتستان را برانگیخت ، که شک و تردید در کل اروپا را در مورد صداقت و الهیات کلیسای روم ایجاد کرد. این موقعیت؛ این جنگ منجر به جنگ های فرانسه ، ایتالیا ، اسپانیا و انگلیس شد. بدین ترتیب جنبش ضد اصلاح ، که توسط رم آغاز شد تا توده ها را از پروتستانیسم دور کند ، آغاز شد.
حمایت مجدد از هنرهای تجسمی و معماری ابزاری اساسی در این کار تبلیغاتی بود. بنابراین ، آداب و رسوم ، سبکی باشکوه و پویاتر در هر دو زمینه ، آغاز شد. بعداً سبک باروک ظهور کرد ، اصطلاحی مشتق شده از کلمه “barocco” ، به معنی “مروارید نامنظم” در پرتغالی.
برخی از بناهای دوره معماری باروک ؛ کاخ ورسای ، میدان سنت پیتر ، کلیسای جامع سنت پل و کاخ شنبرون. نکات برجسته معماری باروک به طور خلاصه به شرح زیر است:
در آخرین دوره های باروک ، چهاردهم. شورشی علیه فضای سنگین و غم انگیز معماری باروک توسط درباریان نجیب ساکن دربار لوئی آغاز شد. بنابراین ، سبک معماری تزئینی و بازیگوش تری ظهور کرد که به عنوان Rococo شناخته می شود. کلمه Rococo ، که فرم های منحنی سیال را منعکس می کند ، ترکیبی از کلمات “rocaille” است که در فرانسه به معنی سنگ است و “coquillage” ، به معنای پوسته صدف است.
برخلاف سایر جنبشهای اصلی معماری مانند رومانسک ، گوتیک یا باروک ، روکوکو واقعاً به طراحی داخلی علاقه داشت. به این دلیل که مشتریان ثروتمند در فرانسه تمایلی به بازسازی خانه ها و قلعه ها نداشتند و در عوض ترجیح می دادند فضای داخلی خود را بازسازی کنند. همچنین ، سبک روکوکو برای نمای بیرونی ساختمان های مذهبی و عمومی بسیار عجیب و ساده بود. بنابراین ، معماران دوره روکوکو (در واقع معماران داخلی) ؛ آنها به ایجاد اتاق هایی تزئین شده با آثار گچبری ، نقاشی دیواری ، فرش ، مبلمان ، آینه ، ابریشم و ظروف چینی بسنده کردند.
سبک روکوکو کاملاً نشان دهنده تنبلی و فسادی بود که در کاخ سلطنتی فرانسه و جامعه عالی آن رو به انحطاط بود. بعداً ، در نتیجه انقلاب فرانسه ، که به عصر روشنگری و خرد ، و نئوکلاسیسیسم متوسل شد ، پایان یافت که بازگشت به سبک های کلاسیک را نوید می دهد. کاخ کاترین ، کاخ آمالیانبورگ و قلعه شانتیلی نمونه هایی از تاریخ معماری دوران روکوکو هستند . نکات برجسته سبک روکوکو به طور خلاصه به شرح زیر است:
پس از نوسانات نمایشی دوره های باروک و روکوکو ، بازگشت به کلاسیسیسم در قرون 17 و 18 وجود دارد. معماری نئوکلاسیک بیشتر به دلیل حضور طراحان فرانسوی آموزش دیده در آکادمی فرانسه در رم در پاریس شکل گرفت. بناهای کلاسیک یونانی و رومی با علاقه دوباره به دوران باستان احیا شدند. زمینه اجتماعی و اقتصادی آن به زمان انقلاب صنعتی در اروپا و تور بزرگ برمی گردد ، زمانی که دانشجویان جهان را سفر می کردند و با مصنوعات تماس داشتند. این جنبش تا قرن نوزدهم ادامه یافت و در کشورهای مختلف خود را نشان داد.
همانطور که در دوره رنسانس ، تمام پیشرفت های مهندسی و مواد جدید عصر مدرن به سبک نئوکلاسیک حفظ شده است. معماری نئوکلاسیک؛ این مشخصه با ساختارهای بنای یادبودی با گنبدهای کلاسیک دوره رنسانس پشتیبانی می شود که با ستون های Doric ، Ionic و Corinthian تزئین شده اند. نوآوری های فنی معماری قرن هجدهم ، گنبدهای لایه ای و هسته های داخلی به ساختمان ها استحکام می بخشد. ساختمان های عمومی ، کلیساها ، امکانات آموزشی و خانه های خصوصی ساخته شده در مقیاس بزرگ شکوه بیشتری می یابند.
تحولات در دوره تاریخ معماری نئوکلاسیک به شرح زیر است:
التقاط گذشته نگر در معماری قرن نوزدهم در اروپا و آمریکا غالب بود. سبک هایی که سبک های قدیمی را زنده می کنند متولد شدند. در میان این سبک ها؛ احیای یونان ، نئوگوتیک ، نئو رومانسک ، آرت نوو ، هنرهای زیبا (ترکیبی از اشکال نئو رنسانس و نئو باروک). با تکنولوژی ، مهندسی و انقلاب در مصالح ساختمانی که در اواخر قرن نوزدهم پدیدار شد ، تمایل به جدا شدن از سبک های معماری قدیمی و اختراع چیزی کاملاً کاربردی و جدید وجود داشت.
بنابراین ، معماری مدرن ظهور کرد که از تحولات ناشی از انقلاب صنعتی در قرن نوزدهم نشأت گرفته و در نیمه اول قرن 20 گسترش یافته است. مدرنیسم این یک سبک معماری نوآورانه است که به دنبال راه حل های مناسب با نیازهای عصر خود ، درک هنر و فن آوری ساختمان است. این کار براساس استفاده از فن آوری های جدید ساخت و ساز و مصالح ساختمانی آن دوره (به ویژه بتن مسلح ، شیشه و فولاد) است. کارکردگرایی ، ایده ای که فرم باید از عملکرد پیروی کند ، مورد توجه قرار می گیرد. تزئینات غیر از الزامات ساختاری ، عملکردی و مکانی ساختمان رد می شود.
تمام سبک های معماری که از سال 1910 تا 1980 توسعه یافته اند به عنوان ” روندهای معماری مدرن ” در نظر گرفته می شوند. پیشگامان و مهمترین معماران معماری مدرن ؛ فرانک لوید رایت ، استاتلیشس باهاوس ، لودویگ میس ون در روهه ، والتر گروپیوس و لوکوربوزیه. ساختمان بیمه خانه ، ساختمان Seagram در آمریکا؛ تئاتر ملی سلطنتی در انگلیس از جمله نمونه های معماری مدرن است. ویژگی های برجسته معماری مدرن به طور خلاصه به شرح زیر است:
مدرن یک سبک معماری بین المللی است که در دهه 1960 به عنوان واکنشی به یکنواختی معماری مدرن پدیدار شد و اشکال معماری دوره های قدیمی را به عنوان عناصر زیبایی شناختی به منصه ظهور رساند و در دهه 1970 توسعه یافت.
پست مدرنیسم از عناصر طراحی دوره های مختلف برای تخفیف قوانین سفت و سخت مدرنیسم استفاده می کند. او زیور آلات نمادین و کنایه را دوباره وارد معماری می کند. متحرک و مجسمه سازی است. هدف آن ایجاد گفتگویی بین سبک های معماری ، ایده ها ، فرهنگ و تاریخ است. سبک معماری پست مدرن از دهه 1980 تا 1990 به ویژه از طریق کارهای اسکات براون و ونتوری ، فیلیپ جانسون ، چارلز مور و مایکل گریوز توسعه یافت. در اواخر دهه 1990 ، این سبک به سبک های مختلفی از قبیل فناوری پیشرفته ، آینده نوری و ساختارشکنی تقسیم شد.
خانه وانا ونتوری ، ساختمان AT&T و موزه گوگنهایم نمونه هایی از معماری پست مدرن هستند. نکات برجسته معماری پست مدرن به طور خلاصه به شرح زیر است:
